Kabarenin tozlu kulisleri üzerinde sürünen İspanyol paçalarını çırpmak için köşedeki bir
koltuğa oturmuştu genç Kemal… Üstünü başını düzeltirken aynadaki suretine gözü takıldı.
Şöyle bir baktı kendi tabiriyle at suratına. Genç yüzünde hiçbir yaşlılık belirtisi olmadan
sırıtmaya başladı.

Malatya’dan İstanbul’a gelen babası Mustafa Sunal hem ona hem de kendisinden sonra
doğan kardeşlerine hayata mutlulukla bakmayı öğretmişti. Koşullar ne olursa olsun mutlu
olmak her şeyden önemliydi. Mimar Sinan İlkokulunu bitirdiğinde onu mutlu eden şey ise
sessizlikti…

İçine kapanık, sakin ve neredeyse asosyal bir çocuktu. O henüz 3 yaşındayken doğan
kardeşi Cengiz’i annesinin kucağında gördüğü ilk anda odadan kaçmıştı. 3 gün boyunca
konuşmamıştı. Bunun üzerine o küçücük bedeni sarılık bile geçirmişti.  Dönemin efsane
okullarından Vefa Lisesine yazılışı işe belki de hayatının dönüm noktası olacaktı.

Her şey o andan sonra başlayacaktı...